Projekty zorganizowania ochrony ubezpieczeniowej dla osób niezdolnych do zapewnienia sobie utrzymania własnymi siłami były wysuwane już w XVII i XVIII wieku w.(D. Gefoe, J.Ch. Simonde de Simandi i innych). Zalążkiem były cechowe, a później pracownicze instytucje i akcje wzajemnej pomocy. W Polsce pierwsze instytucje pomocy oparte na wzajemności istniały w górnictwie i hutnictwie już w XVI wieku (kasy brackie)[1].
W XVII wieku ubezpieczenia zaczęły się rozwijać w Europie, a w Amsterdamie powstały pierwsze towarzystwa ubezpieczeniowe, które zaczęły oferować ubezpieczenia na życie i mienie. W tym czasie ubezpieczenia były jeszcze bardzo ograniczone, ale ich dostępność i zakres rozszerzały się stopniowo.
W XVIII wieku ubezpieczenia kontynuowały swój rozwój, a ich zakres i różnorodność znacznie się poszerzyły. Powstały nowe typy ubezpieczeń, takie jak ubezpieczenia na wypadek niezdolności do pracy czy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. W tym czasie ubezpieczenia stały się bardziej dostępne dla szerokiej rzeszy ludzi, a ich rozwój był napędzany rozwojem gospodarczym i handlowym.
W XVII i XVIII wieku powstały również pierwsze regulacje prawne dotyczące ubezpieczeń, które miały na celu zapewnienie bezpieczeństwa i uczciwości działalności ubezpieczeniowej. W tym czasie powstały również pierwsze instytucje zajmujące się nadzorem nad działalnością ubezpieczeniową, aby zapewnić jej przejrzystość i uczciwość.
XVII i XVIII wiek były ważnym okresem w historii ubezpieczeń, ponieważ były to czasy, w których ubezpieczenia zaczęły się rozwijać i stawać się bardziej dostępne dla szerokiej rzeszy ludzi. W tym czasie powstały również pierwsze regulacje prawne i instytucje nadzoru, które stanowiły ważny krok w rozwoju rynku ubezpieczeniowego.
[1] Nowa Encyklopedia powszechna, PWN, tom VI, s. 525.
Prace licencjackie i magisterskie o ubezpieczeniach, z ubezpieczeń 